Reformatorisch Dagblad
08-09-2009
De Tweede Kamer debatteert donderdag over een wetsvoorstel dat kraken verbiedt. De discussie hierover is gebaseerd op een scheef beeld dat de media schetsen, vindt Lennart Hofman. Krakers vervullen juist een belangrijke sociale functie.
Het CDA, de ChristenUnie, de VVD en de PVV beraden zich op het uitwissen van het ‘probleemkraken’. De Kamerleden Ten Hoopen (CDA), Slob (ChristenUnie) en Van der Burg (VVD) hebben een wetsvoorstel ingediend dat een algeheel kraakverbod omvat.
De voorgestelde oplossing van het krakervraagstuk is in mijn ogen echter geen oplossing. Volgens de Raad van State is het wetsvoorstel gebaseerd op incidenten die in de media zijn uitgemeten en niet statistisch onderbouwd. De excessen die plaatsvinden reguleer je, die los je op. Daar hebben we een sterke rechtsstaat voor. Voordat het te laat is verhef ik daarom mijn stem. Ik wil dat het wetsvoorstel eerlijk en genuanceerd wordt behandeld.
Met hun schijnbaar medemenselijke volksmentaliteit ontwijken de partijen die pleiten voor een kraakverbod een centraal punt in de discussie: het lot van de mensen die nu wonen in kraakpanden. Duizenden mensen dreigen op straat te komen staan, onder wie vele kinderen.
Wat beweegt krakers? Wat doen ze als ze hun huizen moeten verlaten? Hoe kijken omwonenden tegen hen aan? De politici lijken geen acht te slaan op deze vragen. Krakers zijn immers gewone mensen, staan aan de zijde van de gewone man, en staan op tegen leegstaande panden van over het algemeen rijke huizenbezitters.
Grof geld
Ik, en vele krakers met mij, vraag mij geschokt af waarom christelijke partijen ons onze huizen nu ineens willen ontnemen, en waarom volkspartijen schreeuwen dat wij de uit-buiters zijn. Die huizen staan toch leeg? En dat terwijl er een half miljoen mensen op wachtlijsten staan voor sociale woningbouw. En er zijn nog mensen die er grof geld mee verdienen ook.
Hoewel niemand zijn nette doorzonwoning wenst in te ruilen voor een leegstaand, vaak vochtig pand, met de dreigende onzekerheid van ontruiming, wordt de ‘kosteloze’ kraker voorgesteld als een uitbuiter. In deze tijden van economische crisis en maatschappelijke angst lijkt de huizenbezitter hiervan te profiteren. Terwijl er mensen uit hun huizen worden gezet, en er steeds meer panden leeg komen te staan, keert de politiek zich tegen het volk.
Kraken is een sociaal mechanisme dat zijn waarde veelvuldig heeft bewezen. Een maatschappelijke discussie hierover juich ik alleen maar toe. Deze moet echter niet gebaseerd worden op onwaarheden, leugens voor politiek gewin, of worden gevoed door sentimenten.
Ik, en vele krakers met mij, wil niet beoordeeld worden op de daden van de enkelingen die het kraken een negatieve naam geven in onze samenleving. Wij willen samen leven met elkaar en met eenieder. Ook in de toekomst. Ontneem ons dit niet en voer een eerlijk en genuanceerd debat.
De auteur is student religiewetenschappen en kraker.
Werkgroep Bijbel en Woningnood 